99 yıl önce ümmet yine Çanakkale’de idi. Herkes dönmeyi düşünmeden cepheye koştu. Gelemeyenler oldu. Onlar da ülkelerinde topladıkları yardımları ve gönüllerinden kopan dualarını gönderdiler.
Bayrağımıza, bağımsızlığımıza, ezanımıza uzanan düşmanlar İslâm şairi Mehmet Akif’in Çanakkale Şehitlerine şiirinde okuyanları o günlerin içine çekercesine tasvir edilir ölümsüz mısralarında.
Çehreler başka, lisanlar, deriler rengârenk;
Sâde bir hadise var ortada: vahşetler denk.
Kimi Hindu, kimi yamyam, kimi bilmem ne bela…
Hani tâ’una da zuldür bu rezil istila!
Asırlarca Türkleri Anadolu’dan atmanın hayali ile yaşayan zihniyetin vahşi bir tezahürüdür Çanakkale Savaşı. Yenilmez dedikleri ordularının ve batmaz dedikleri gemilerinin yer ile yeksan olduğu, Hilal’in Haç’a karşı zafer kazanabilmesi için topa tüfeğe karşı iman dolu göğsünü siper ederek can veren Mehmetçiğin şehitlik makamıdır Çanakkale.
Vatan sevgisini imandan gören bir Peygamber’in ümmeti vatanına basit bir toprak parçası gözü ile bakamaz. Osmanlı Devleti’nin I. Dünya Savaşı’nda neredeyse her cephede kaybetmesi yamyamların iştahını kabartmıştı. Hasta adam gözü ile baktıkları bu devlete Çanakkale ile son darbeyi vurup işi bitireceklerdi. Allah’ın da bir hesabı olduğunu hesaplayamamışlardı. Yerli işbirlikçileri ile ümmeti parçaladıklarını düşünmüşlerdi. Onlara göre kimse Osmanlı’ya yardıma gelemezdi.
Ümmet bilinci ile hareket eden Müslümanlar Çanakkale’de aynı cephede buluştular. Ümmet lügatte bir anneden doğan çocuklara verilen isimdir. Anlam genişlemesi ile daha sonra İslam inancına sahip olan kimseler için kullanılan bir kavram olmuştur. Bu bilinçle Hindistan’dan Bosna’ya, Türkistan’dan Viyana’ya, Mısır’dan Yemen’den Hicaz’dan Filistin’den Kafkaslara bütün ümmet Çanakkale’de bir aradadır. Çanakkale sıradan bir cephe değildir. Burada ilim ve fennin açıklayamadığı pek çok olağanüstü hadise yaşanmıştır.
Ümmet biliyordu ki Çanakkale düşerse İstanbul düşer, İstanbul düşerse Padişah düşer Halife düşer. Halife düşerse de İslâm düşerdi.
Maalesef bugün de değişen bir şey yok. Sevr’de reva gördüklerini Lozan’da yumuşatarak Türkiye’ye kabul ettirdiler. Sadece yurdumuzun değil hayallerimizin bile sınırlarını çizdiler. Bu hududu ne zaman aşmaya kalksak birileri haddimizi bildiriyor.
Bülent Ecevit de bir hanım efendiye başörtüsü ile meclise girdiğinde “Devlete meydan okuyan bu hanıma haddini bildirin!” diyordu. Sene 2013, bir değil dört tane vekil girdi meclise efendiler haberiniz var mı? Laiklik mi çöktü, devlet mi yıkıldı? Yıllarca bu millete zulmettiniz, laiklik karşısında en büyük engel gördünüz sonuç..?
İslâm terakkiye mâni diyenlerden farkınız ne? Hâlâ hayattasınız millete bir özür borcunu yerine getirecek erdeminiz de mi yok?
Başörtüsüydü, partizanlıktı, taraftarlıktı, sokak olaylarıydı zararlı “izm”ler vs. Türkiye’ye biçilen senaryo budur. Siz bunlarla uğraşacak, bizim yağımızda kavrulacaksınız rolünüzü büyütmeyin. Yoksa haddinizi bildiririz. Türk birliğiymiş, bundan size ne? İslâm birliğiymiş oturun oturduğunuz yerde halifeniz bile yok. Olmayacak hayaller peşinde koşmayın. Sürekli bir eziklik ve eksiklik.
TİKA kanalıyla dünyanın dört bir yanındayız. Yunus Emre Enstitüleriyle ses bayrağımız Türkçe bir grubun sömürü teklinden kurtarılıp şimdilik 26 ülkede 33 kültür merkezi ile Türkçe öğretiyor, Türk kültürünü öğretiyor.
Biz haddimizi bilmeliyiz. Dün Çanakkale’ye gelen Filistinliye, Türkistanlıya, Yemenliye ve diğerlerine kucak açmak ya da kucaklaşmak ...
Türk milletinin haddinin sınırları yoktur. İlla bir hudut çizilecekse bunu ecdadımız asırlar önce çizmiştir. Bunun adına da Kızılelma demiştir.
