Cömertlik Timsali Bir Gönül İnsanı

Yunaklı Terzi Ahmet (Ünlü) (1899-1974)

Maddenin, çıkar ve menfaatin beşerî ilişkilerde esas olduğu günümüz toplumunda örnek gösterilecek insanlar ne yazık ki gittikçe azalmakta. Sözlü ve yazılı basın hep kötü örnekleri haber etmekte. Belki köşede bucakta tek tük böylesi şahsiyetler varsa da öne çıkartılmamaktadır. Üzerinde yaşadığımız topraklarda idol olarak gösterilecek pek çok örnek şahsiyet yaşamıştır. Bunların günümüz toplumuna tanıtılması büyük önem taşımaktadır. Çok değil yarım asır öncesinde aramızdan ayrılan Terzi Ahmet bunlardan biridir.

Çocukluğumu geçirdiğim Konya'nın Yunak ilçesinde kendilerini tanıma bahtiyarlığına eriştiğim birkaç önemli insandan biridir Terzi Ahmed. Geçen haftaki yazımızda kendisinden bahsettiğim Molla Rahim'le aynı dönemlerde yaşamış, kimi özellikleriyle ondan farklılaşan derviş meşrep bir şahsiyetti. Varlıklı bir insan değildi. Elindeki birkaç tarladan aldığı ürünlerle hem kendi hayatını idame ettirmekte hem de misafirlerini ağırlamaktaydı. Benzeri görülmeyen bir cömertlikle herkesin hayranlığını kazanmıştı. Sahip olduğu kıt imkânlara rağmen çevre köylerden at arabalarıyla gelen kişileri ağırlamasından dolayı gönüllerde taht kurmuştu. Hatta gelen misafirlerin atları için de gerekli arpa ve samanı hazır tutuyordu. Hiçbir ayrım gözetmeksizin tanıdığı veya tanımadığı kişileri evinde günlerce herhangi bir ücret almaksızın ağırlıyordu.

Babamın çok sevdiği bir yakın dostu idi. Onu hep sitayişle anlatırdı. Bir sohbetinde ondan şöyle bahsetmişti: Bir gün birlikte idik. Yakın bir köyden gelen misafirleri ağırladığını görmüştüm. Birkaç gün sonra kendisine gittiğimde o misafirlerin hala yanında kaldıklarını görmüştüm. Kendisine "bunlar hala burada kendilerine bir şey söylemeyecek misin? diye söylediğimde " E bir gün giderler” diyerek misafirlerin gönlünü kıracak herhangi bir davranışta bulunmayıp onların kendi istekleri doğrultusunda hareket etmelerine saygı göstermişti.

"Oda” olarak ifade edilen adeta bir kervansaray ve aşevi gibi hizmet veren Terzi Ahmet'in evi, fakir/varlıklı, yerli/yabancı, kadın/erkek çocuk fark etmeden herkese açıktı.

Yazın harman vakti harman yerine koyduğu küpten oluşan sebile eşeğiyle su taşıyıp, herkesin para kazanmaya çalıştığı bir zamanda o gönülleri kazandı. Cömertliğiyle ilgili pek çok hadise arasında en dikkati çekeni, Yunak'taki mevcut mezarlık yerinin onun tarafından bağışlanmış bir tarla olduğudur. Bu onun dirilere cömertliğinin yanı sıra ölülere de cömert olduğunun bir nişanesi olarak kabul edilir.

Çok fazla bilgili bir insan değildi. Yeni bilgiler edinme konusunda istekli idi. Okumada güçlük çektiğinden, yanına gelen misafirlerine kendisinde bulunan kitapları okutup dinlediği rivayet edilir.

Halk arasında ermiş veli bir kişi olarak bilinmekteydi. Buna delil olarak sayısız şeyler anlatılır. Bir tanesini sizlerle paylaşmak isterim. Eteklerine Yunak ilçesinin kurulduğu Bayatkulu Dağında bir şehitlik bulunmaktadır. Bu şehitlik, hasar görmüştü. Terzi Ahmet, öküzlerine malzeme yükleyerek bu şehitliği tamir etmek için Bayatkulu Dağı'na çıkmaya karar verir.  Ancak rakımı yüksek olduğu için öküzler bir noktadan sonra yorularak çıkamaz. Sonra aniden iki öküz gelip malzemeleri şehitliğe çıkardığını görür.

Çocuk denecek yaştaki bizler onun misafir ağırlama cömertliğinin boyutunu pek kavrayamazdık; ancak cebinde taşıdığı şekerleri bizlere ve diğer çocuklara dağıtmasıyla çocukluk dünyamızda önemli bir yer edinmişti.

Rabbim böyle cömert hiçbir menfaat gözetmeden insanlara yardım eden şahsiyetlerin sayısını artırsın. Âmin…