KENDİMİZE AYNA TUTUYOR MUYUZ?

KAZIM ÖZTÜRK

ÖZTÜRKÇE

kazimozturk@yenikonya.com.tr

kazim_ozturk2016@mynet.com

kazimozturk254@gmail.com

semazen.net

Hep, Peygamberlerin mutasavvıfların ahlakını, güzel davranışlarını, insanlarla ilişkilerini anlatırız. Bu tutum hepimizde mevcut. Haftalık sohbetlerimizi, arkadaş toplantılarımızı, dost meclislerini bu tür hikâyeler süsler. O kadar süsler ki; "Hoca ne güzel anlattı, yahu ne değerli insanmış.”deriz. Birisi;

"Biz neden bunlar gibi olmuyoruz?” dediğimizde;

"Onlar başka. Onlar müstesna insan. Allah onları özel yaratmış…” gibi kendimizi aklamaya çalışır ve o insanlara kudsiyet atfederiz. Her zaman kabahati, suçu kadere yükleme alışkanlığımız var; "kötü kader”, "kaderin gözü kör olsun”, "Kader utansın”…Hep itiraz, hep yakınma, hep şikayet. Ama bir gün olsun kendimizi kontrol etmez, hatalarımızı giderme yoluna gitmez ve tövbe mekanizmasını çalıştırmayız.

Durmadan başkasını anlatma, başkalarının meziyetlerini dile getirme şeklinde bir aymazlığa sahibiz. Kur'an'daki ayetler, kıssalar bize bir şey söylüyor. İyilikleri sıralarken; "Sen de böyle ol, güzel ahlakı kendine rehber edin. Yaşantın güzel olsun” kötülükler anlatılırken; "Bunların kötülüklerinden kendini arındır, aklını kullan…” diyerek kendimize çeki düzen vermemizi ister.

    Yaptığımızı düşünerek kendimize ayna tutuyor muyuz? Bir gün olsun; "Bugün Allah için ne yaptım?” diye sorarak kendimizi hesaba çekiyor muyuz?

Neden iki yakamız bir araya gelmiyor? Niçin attığımız taş yerini bulmuyor? Niçin sinir küpü olduk? Neden acaba tahammülsüz hale geldik?

Bu soruların cevabı; "Ey iman edenler, iman ediniz” ayetinde gizli. İmanımızda sıkıntı var. Teslimiyetimiz problemli. Olayları iyi okumuyoruz, hatta hiç okumuyoruz. Bu yönüyle okuma özürlüyüz. Ne vakit; ihlasla Hakka yönelirsek, ne zaman Kur'anı hayat ilkesi yapar, adeta kanımızda dolaşan kan haline getirir de bize hayat verirse o zaman tam teslimiyet içine girmiş, tam Müslüman ve Mümin olmuş oluruz.

"Keşke”lerle Kavruluyoruz!

O yandan bu yana savruluyoruz,

Her an "Keşke”lerle kavruluyoruz,

Nere gidiyoruz ne oluyoruz?

Niçin "Keşke”lerle kavruluyoruz?

Nedamet rüzgârı başta esiyor,

Gönüller öldürüp nefes kesiyor,

Her gün binlerce kez ipe asıyor,

Hala "Keşke”lerle kavruluyoruz!

Mevsim hazan oldu yaprak düşüyor,

Havalar soğudu her yan üşüyor,

Gözler kan ağlıyor yaşlar taşıyor,

Hala "Keşke”lerle kavruluyoruz!

Bak iki kere iki dört etmiyor,

Ellerde derman yok ayak tutmuyor,

Yediğimiz yemek lezzet katmıyor,

Niçin "Keşke”lerle kavruluyoruz?

Zamanın kadrini hiç bilemedik,

Ömür boşa gitti ders alamadık,

Yaşları silecek el bulamadık,

Her gün "Keşke”lerle kavruluyoruz!

Sık sık ölenleri görüyor muyuz?

Allah kelamına varıyor muyuz?

Aklımız "Oku”ya yoruyor muyuz?

Neden "Keşke”lerle kavruluyoruz?

      Samimiyet!

Tertemiz bembeyaz tortusuz hayat,

Dostların geçtiği yol samimiyet,

Amasız fakatsız korkusuz hayat,

Yıkmayan dökmeyen yel samimiyet!

Alnı açık gezer dümdüz saflarda,

Hiç hilafı olmaz asla laflarda,

Her zaman her vakit gözü aflarda,

İnsanca uzanan el samimiyet!

Göründüğü gibi gezer dolaşır,

Gönüller fetheder cana ulaşır,

Muhabbetlerle her yana ulaşır,

Sevgiyle sarılan kol samimiyet!

Kafanın içinde art niyet yoktur,

Aslından süzülen berraklık çoktur,

İçilen süt gibi bembeyaz aktır,

Riyaları silen sel samimiyet!

Kalpleri fetheyle Yunus misali,

Bitmeyen vefada Yusuf emsali,

Mecnunlar içinde Leyla timsali,

Düpedüz dosdoğru kal samimiyet!

Elinle dilinle kimseyi kırma,

Şefkat kanadı ger ilgisiz durma,

Günahı setreyle yüzüne vurma,

Elif gibi dimdik ol samimiyet!