Sağ olduğumuz sürece, ecel gelmedikçe ve Rabbim emanetini almadıkça daha çok bayramlar gelir, daha çok ramazan yaşarız. Bu güne kadar ne çok Ramazan ve bayram yaşadık hesabını yapamıyorum. Bazı zamanlar kış mevsimine, bazı zamanlar yaz mevsimine denk geldi. Her mevsimin kendine has güzellik ve özelliği var. Hangi mevsime, hangi zamana denk gelirse gelsin önemli olan hal ve durumu iyi değerlendirmek önemli.
Allah, kullarını bağışlamak, günahlarını affetmek için fırsatlar yaratır. Aslında her gün içinde, her gecede fırsatlar mevcut. Hatta her saatte ve her dakika bizim için birer fırsat anıdır. Yeter ki değerlendirmesini bilelim.
"Ölüm gelinceye kadar Rabbine ibadet et”, "İnsan başıboş yaratıldığını mı sanır?” ayetleri bize bir şeyler söylüyor. Daha doğrusu bizi, Tahir'ül Mevlevi'nin dediği gibi uyarıyor. Şöyle diyor Mevlevî:
"Eli boş gidilmez gidilen yere,
Rabbim boş gelmedim suç getirdim,
Dünyalar çekemezken bu ağır yükü
İki büklüm sırtımda pek güç getirdim”
Sahi neyimize güveniyoruz? Biz kendimizi ne sanıyoruz? Bu can emaneti bir gün bitecek. Yaratıcımız, vakti saati gelince ölüm şerbetini içirecek. Şimdiye kadar kim kaçmış ölümün elinden? Nice hükümdarlar, nice şahlar, nice padişahlar gelip geçmedi mi dünyadan? Hani ne oldu, Nuh'un kavmine? Nereye gitti Ad, Semud kavimleri? Bir zamanlar: "En büyük ilah benim” diyen Firavuna ne oldu? Nil nehrinin devasa dalgaları arasında kaybolup gitmedi mi? Hz. İbrahim'i ateşe atan nemrut hani? Kendini dev aynasında gören Nemrut'u, küçücük bir sivrisinek beynini kemirerek öldürmedi mi? Kâbe'yi yıkmak için fil ordularıyla gelen Ebrehe nerede? Tank gibi koskoca filleri, Ebabil kuşları yenmiş ekin sapına çevirmedi mi?
Kur'an ilkeleri açıkça bu durumları durmadan haykırırken bizler hala uyuyacak mıyız? Hala kendimize gelmeyecek, dünyamızı ve ahiretimizi berbat etmeye devam mı edeceğiz?
Hayatı Ramazan olanın, ahireti bayram olur. Dünyası mamur olanın ölümü "Şeb-i Arus” gibi güzelleşir.
İsterim
Maziye göz attım suçlarla dolu,
Suç dolu sayfayı silmek isterim,
Günahın mikrobu kapattı yolu,
Kulluk şuurunu bulmak isterim.
Bütün canlıların budur gayesi,
Hakkın rızasına ermek payesi,
İnsanlığın işte bu sermayesi,
Sevilen bir insan olmak isterim.
Hayatı okumak adamlık için,
Nedir bu nefretler neden ve niçin?
Katmerleniyor hep günahla suçun,
Vebalsizce canda kalmak isterim.
Riyalardan uzak hep net olarak,
Allah kelamını rehber kılarak,
Günah kirlerinden tüm sıyrılarak,
Temiz deryalara dalmak isterim.
Aynalara baktım gözlerim üzgün,
Hallerim perişan özlerim üzgün,
Tüm hatalarımdan ders alıp düzgün,
Günahsız şekilde ölmek isterim.
Hep Yaş Dökeriz!
Terazi bozuldu, ibreler kaydı,
Samimiyet hasta, hep yaş dökeriz,
Dünyamız kirlendi, hissizce koydu,
İnsanlık iflasta, hep yaş dökeriz!
Gönüllerde tipi, sanki kış gibi,
Ruhlarda tufan var, bir akış gibi,
Elveda söyleyen bir bakış gibi,
Sevgiler arasta, hep yaş dökeriz!
Makamla mansıpla savruluyoruz,
Riyakâr tiplerden yoruluyoruz,
Muhabbetsizlikten kavruluyoruz,
Beşeriyet yasta, hep yaş dökeriz!
İlimden habersiz cahil bireyler,
İhsanı olmayan bilmem ne eyler,
Duygular felç oldu ruhsuz her şeyler,
İrfanlar iflasta, hep yaş dökeriz!
