GEÇMİŞ ZAMAN OLUR Kİ!

1976 yılından bu yana yazarlık hayatımda 43 yıl geçmiş. Dile kolay. Bu süre içinde ne çok dost tanıdım, ne kadar değerli çalışmalara şahit oldum. Rabbine ne kadar şükretsem az! Rabbimin lütfu bu.

Yazarlık; insanlara dostluk aşılamak, sevgiye kapı aralamak, dilârâ insan olmak demektir. Bu duyguları benimseyebildiysem ne mutlu! Ama bakıyorum ki bir arşın yol alamamışım. Bugün gözüm kapansa, Rabbime ne cevap vereceğim diye endişe ediyorum. Şayet kaleme aldığım bunca kitaplarım, yazdığım şiirlerim, verdiğim konferanslar ve söyleşilerim, imza günlerim…eğer kibrimi artırmış, riyaya düşürmüşse halim nice olur? O zaman çayca gidip yolca gelmiş olurum ki, elim hamur, karnım aç kalmış duruma düşerim Allah korusun.

"GEÇMİŞ ZAMAN OLUR Kİ!” isimli bir çalışma içindeyim. Daha önce bu çalışmamı sosyal medyada paylaştım. Dostlarımın çoğunluğu; "Konya'da Bir Ömür” ismini tercih ettiler. Ama bu isimden ziyade; "GEÇMİŞ ZAMAN OLUR Kİ” isminin daha sıcak, daha kapsayıcı olacağı kanaatine sahip oldum.

Çalışmamı yaparken, insanlar Konya'daki yaşamımı değil, Konya'nın; dini atmosferini, kültüre katkısını, edebi güzelliğini, bayramlardaki manevi havayı, bu şehre has olan, "Şivlilik” geleneğini, "ferkab” uygulamasını, Üç aylara hazırlık çalışmalarını, Ramazan gecelerini, teravihlerdeki cemaat coşkusunu, hatim ve mukabele anlayışını, Bayramlaşmayı, Komşu ziyaretlerini, hastaları ihmal etmemeyi, kardeşlik duygularını, İslamî hassasiyetin Konya'daki tezahürünü, Selçuklunun başkenti olması münasebetiyle Medreselerini, ilim ve irfan ehlini, bugün ayakta olmayan tarihi eserleri, kaybolmuş meslekleri, Konya hatıralarını, …anlatacağız.

Çocukluğumun Konya'sındaki ulaşımı, ulaşım araçlarını, kaybolan "mahalle Bakkalı ve zimem defterini”, Kart postal satısılarını, …ele alacağız.

Bağ bozumu, pekmez kaynatma, imece usulü yardımlaşmayı, kadınlar pazarını, Üzüm pazarını, Amele pazarını, Söylemez'i dile getireceğiz.

"GEÇMİŞ ZAMAN OLUR Kİ!”; bu kutsal şehirde yaşadığımız sürece şahit olduklarım, birebir görüşüp konuştuklarım, sohbetlerinden istifade ettiğim gönül dostlarını anlatır. Tasavvuf erlerine kapı aralar.

Ahmet Hamdi Tanpınar; "Beş Şehir isimli eserinde şöyle der;

"Konya, bozkırın tam çocuğudur. Onun gibi kendini gizleyen esrarlı bir güzelliği vardır. Bozkır kendine bir serap çeşnisi vermekten hoşlanır. Konya'ya hangi yoldan girerseniz girin sizi bu serap vehmi karşılar. Çok arızalı bir arazinin arasından ufka daima bir ışık oyunu, bir rüya gibi takılır. Serin gölgeleri ve çeşmeleri susuzluğunuza uzaktan gülen bu rüya, yolun her dirseğinde siline kaybola büyür, genişler ve sonunda kendinizi Selçuk sultanlarının şehrinde bulursunuz. Dışardan bu kadar gizlenen Konya içinden de böyle kıskançtır. Sağlam ruhlu kendi başına yaşamaktan hoşlanan, dışardan gösterişsiz, içten zengin Orta Anadolu insanına benzer. Onu yakalayabilmek için saat ve mevsimlerine iyice karışmanız lâzımdır. Ancak o zaman çeşmelerinden akan Çarbağ sularının teganni ettiği sırrı, zengin işlenmiş kapıların ardında sırmalı çarşafı içinde çömelmiş eski zaman kadınlarını andıran Selçuk âbidelerinin büyüklük rüyasını, türkü ve oyun havalarının hüznünü ve bu oyunların ten yorgunluğunu duyabilirsiniz.

Konya insanı ya bir sıtma gibi yakalar, kendi âlemine taşır, yahut da ona sonuna kadar yabancı kalırsınız. Meram bağlarının tadını alabilmek için ona yerli hayatın içinden gitmek lâzımdır.

Bu alışma bittikten sonra şehir yavaş yavaş size, tıpkı bugün için verebileceği her şeyi verdikten sonra, sizden uzakta geçmiş çocukluğunu ve gençliğini de hediye etmek isteyen, kesik, başıboş hatırlamalarla onları anlatan, güzel ve sevmesini bilen bir kadın gibi mazisini açar. Ve siz dinlediğiniz bu hikâyelerin arasından sevdiğiniz, güzelliğine ve olgunluğuna hayran olduğunuz kadını nasıl şimdi küçük ve nazlı bir çocuk, biraz sonra ürkek bir genç kız veya ilk aşkların, heyecanların içinde henüz çok tecrübesiz bir kadın olarak görür ve hiç tanımadığınız o günlere ait bin türlü sevimliliğin, cazibenin, tuhaflığın, korku ve telâşın, azabın arasından onu başka bir mahlûk gibi sevmeye başlarsanız, Konya'yı da bu yeni tanıdığınız hüviyetiyle öyle yeni baştan, onunla beraber bu geçmiş zamanına eğilerek ve âdeta ona hasret çekerek ve artık bu maziyi ve onun kudretini iyice tanıdığınız için onun arasından bütün bütün sizin olacağına bir türlü inanmayarak sever ve tanırsınız. O zaman mektep kitaplarında okuduğunuz, fakat sergüzeştlerini bir türlü bir çerçeveye sıkıştıramadığınız için muhayyilenizin boşluğunda silahlan, muzaffer orduları veya hazin talihleriyle yersiz yurtsuz gölgeler gibi dolaşan bir yığın insan sizin için başka türlü canlanır.”

Çocukluğumu Geri Verin!

Çocukluğum isterim, tatlı sevecen,

Şimdi hayalde kaldı, hiç istemeden,

Tortusuzdu sevgiler, bitmez heyecan,

Şimdi hayalde kaldı, hiç istemeden!

Oyunları ver bana, burnumda tüten,

Rüyalarıma giren, elimden tutan,

Arkadaşı dost gören, çareler katan,

Artık hayale daldı, dost istemeden!

Çocukluğum veri ver, özlemeyeyim,

Tatlı bekleyişlerle, gözlemeyeyim,

Hemen şimdi geri ver, sızlamayayım,

Şimdi hayalde kaldı, hiç istemeden!