DENEMELERİM YAŞADIKÇA

Gönül dostlarıyla yüz yüze yaptığımız çay sohbetleri, imza günlerinde okurlarım ve öğrencilerimle yaptığımız söyleşiler, okullara davet edilerek icra ettiğimiz; "Öğrenci/Yazar buluşmaları”, televizyon ve radyo konuşmalarımız kitap olmalı.

İşte bu düşünceden; "YAŞADIKÇA” isimli bir DENEME kitabı meydana geldi. Neden bu ismi verdim? Tabii başka isimler de verebilirdim. Ama en sıcak ve bana en yakın gelen ve de hepimizi ilgilendiren hayat serüveni içinde yaşadıklarımız, gördüklerimiz, denediklerimiz, "keşke” dediklerimiz, pişman olduklarımız, acısıyla tatlısıyla, iyisi ve kötüsüyle geçtiğimiz zaman köprüsünden geçmişe bakıp hayıflandığımız, "eyvah” ettiğimiz, bir yaşanmışlıktır.

Her insan bunu yaşamaktadır. Her canda mutlaka bir hayat tecrübesi mevcuttur. Hayatı tecrübe etmeyen, hayattan ders çıkarmayan veya ders çıkarmayı bilmeyenlerin hayatta söyleyecek sözleri olamaz. Bir eli yağda, bir eli balda olanlar, aklını terletmeyenler, emek vermeyenler, aklını kullanmayanlar, düşünce geliştirmeyip aklını kiraya verenler…insanlığa ve ülkelerine hizmet etme güzelliğinden mahrumdur.

Yazmak, dünyanın en mutluluk veren işi. Eli kalem tutan, okumayı beceren herkesin mutlaka yazması gerekir. Hele mesleği "Öğretmen” olanların yazmadan kaçması düşünülemez. Yazmak için okumak şarttır. Okumayan yazamaz.

"Okumadan alim, yazmadan katip” diye bir söz var. Evet gerçekten okumadan bilgi sahibi olunmaz. Yazıya dökmeden de bir şeyleri yazdım diyemezsiniz. Bu yüzden ilk emir; "Oku” olmuştur. Okumayı sadece kitap olarak düşünemeyiz.

"Çok gezen mi bilir? Çok okuyan mı?” diye de güzel sözümüz var. Aslında gezerek, görerek, dokunarak, sorarak, yaşayarak… bilgi sahibi olmak güzeldir.

Hayat bir değirmen, öğütür insanı zaman içinde. Ömür bir süreç, terbiye eder insanı an içinde. Biz farkına varmayız, varamayız belki ama eninde sonunda insan, adeta tornadan çıkmış bir nesne gibi dümdüz olur.

Zaman, bazen bize keşkeleri söyletir. Bazen pişmanlıkları oynarız, bazen de kılımız kıpırdamaz. İlkeler açık, mesela; "kendi elinizle kendinizi tehlikeye atmayın”, "Niçin yapmadığınızı söylersiniz?”, "Niçin düşünmezsiniz?”, "Sizin duanız olmasa, Allah size ne diye değer versin?”, "Başkasının tanrısına sövmeyin ki, o da sizin Allah'ınıza sövmesin”, "Senin dinin sana, benim dinim bana”…

Havaleci olmamak, işleri başkalarına havale etmemek, kendi göbeğimizi kendimiz kesmek, kendi işimizi kendimiz görmek durumundayız. Armudun sapı, üzümün çöpü demeden hayat okulunda başarıya imza atmak zorundayız.

Hayata meydan okuyamayız hiç birimiz. Hayatın ilkelerine uymak, o ilkelere sıkı sıkı sarılmak mecburiyetindeyiz. Hayatın işleyişine müdahale ettiğimiz zaman ne mi olur? Doğa kirlenir, çevre bozulur, düzensizlik hakim olur. Dahası; Rabbimin işine karışmak gibi bir aymazlığın içine gireriz ki, sonuç felakettir.

Hayat mı dediniz? Hayatın tarifini; google'da bulamazsınız, ansiklopediler sadece hayatın tarifini yapar. Hayat; Face book'tan mesaj atmaktan, mesajlaşmaktan, geyik sohbeti yapmaktan ibaret de değildir.

2868799903663. çetleşmek değildir hayat. Hiç tanımadığınız, bilmediğiniz, huyundan, suyundan haberdar olmadığınız, hırlı mı? Hırsız mı? Ahlaklı mı? Ahlaksız mı?...hakkında her hangi bir bilgiye sahip olmadığınız, tabir yerindeyse dibi görünmedik kaptan su içmek gibi ne idüğü belirsizlerle sanal arkadaşlık yapmak da değildir hayat.

Hele akıllı telefonların ekranında hiç göremezsiniz hayat denen zaman yokuşunu! Akıllı telefon deyince aklıma geldi. Aslında hiç aklımdan çıkmıyor, hatta hiç unutamıyorum; neyi mi unutamıyorum? Söyleyeyim; insanımız, o kadar benimsemiş ki akıllı telefonu, yolda giderken, otobüste, trende, tramvayda, dolmuşta, parkta, bahçede, yaya yürürken, araba kullanırken, evde, misafirlikte, camide…kimsenin başı dik değil. Hepsi telefona boyun eğmiş! Kimse; yanındakini, önündekini, sağındakini, solundakini görmüyor! Telefona bakacağım, internette gezineceğim diye ağaca ve araca çarpanları görürsünüz.

Telefonlar yüzünden misafirliklerin, dostlukların, sohbetlerin… tadı kaçtı! Bir zaman televizyonlar aynı durumdaydı, şimdi onların yerini akıllı(!) telefonlar aldı! O kadar aldı ki, yememiz, içmemiz, her şeyimiz telefon oldu! Onunla alışveriş yapmak, sanki hayatın bir parçası(!).

"Keşke”lerle Kavruluyoruz!

O yandan bu yana savruluyoruz,

Her an "Keşke”lerle kavruluyoruz,

Nere gidiyoruz ne oluyoruz?

Niçin "Keşke”lerle kavruluyoruz?

Nedamet rüzgârı başta esiyor,

Gönüller öldürüp nefes kesiyor,

Her gün binlerce kez ipe asıyor,

Hala "Keşke”lerle kavruluyoruz!

Mevsim hazan oldu yaprak düşüyor,

Havalar soğudu her yan üşüyor,

Gözler kan ağlıyor yaşlar taşıyor,

Hala "Keşke”lerle kavruluyoruz!

Bak iki kere iki dört etmiyor,

Ellerde derman yok ayak tutmuyor,

Yediğimiz yemek lezzet katmıyor,

Niçin "Keşke”lerle kavruluyoruz?

Zamanın kadrini hiç bilemedik,

Ömür boşa gitti ders alamadık,

Yaşları silecek el bulamadık,

Her gün "Keşke”lerle kavruluyoruz!

Sık sık ölenleri görüyor muyuz?

Allah kelamına varıyor muyuz?

Aklımız "Oku”ya yoruyor muyuz?

Neden "Keşke”lerle kavruluyoruz? (30 TEMMUZ 2022)