ÇOCUKLUK KONYA’M

Salı günü; Abdülaziz, Sahip Ata, Şükran, Tahta Tepen, Tarhana mahallelerini dolaştım. Çok perişan, çok derbeder, çok virane gördüm! Adeta kaderlerine terk edilmişler. Sokak asfaltları eskimiş, kimi yerleri oyulmuş, arabalar geçince su birikintilerinin oluşturduğu gölcüklerden sıçrayan sular insanı boydan boya yıkıyor. Sokaklar ıssız kalmış. Geçerken insanın ürpermemesi mümkün değil. Konya'nın gece kondu semtlerine dönüşmüş buralar. Bir zamanlar faaliyette olan mahalle bakkalları artık kapıya kilit vurmuş, bakkala gelip de alış veriş sonunda borç defterine yazdıracak insanlar da yok artık.

Şükran mahallesi; "kentsel dönüşüm” adıyla yıkıldı. Aradan en az iki sene geçti hala bir kıpırdama, bir çalışma görülmüyor. Şehrin gözünün önündeki bu manzara pek hoş durmuyor. Gelen misafirler tarafından olumlu not almıyor. Ne zaman buradan geçsem, eski Belediye Başkanına kızıyorum.

mahalleler, Mengüç sokak gibi, Bedesten gibi… eskiyi, huzuru, dostluğu çağrıştıran mekanlara dönüştürülemez miydi? En azından iyi bir planlama yapıp, eldeki imkanları iyi kullanıp, hem insanlar, hem de mekanlar yüz üstü bırakılmasaydı daha iyi olurdu, diye düşünüyorum.Konya Mahallelerini dolaşmayı severim. Buralarda kendimi bulurum. Konya'nın kültürünü, sanatını, tarihini, şiirini, edebiyatını koklarım. Hatıralarım canlanır. Çocukluğumdaki konya gözümün önüne gelir. Samimi, tortusuz, riyasız dostlukların arzı endam ettiği Konya'yı düşlüyorum.

Hasret!

 

Gözümü kapatıp, hayaller kurdum,

Geçmişle bugünü düşündüm durdum.

 

Kerpiçten evimin, temiz sofası,

Sekide ekili; sümbül, akşamsefası.

 

Yeşilin hası, insana kâm veriyor,

Toprak ana herkese can veriyor.

 

Tüm eski günlerde, aşkı bulurdum,

Sevgiler içinde, mutlu olurdum.

 

Âşığım Sana Konya

 

Muhabbetle dolusun, ne mübarek topraksın,

Âşığım sana Konya, her an leyalimdesin,

Kaynağından durusun, ana gibi berraksın,

Âşığım sana Konya, düşte hayalimdesin!

 

Bağrında çok veliler, peygamberler yatıyor,

Ârifler yurdu Konya, canlara can katıyor,

Tüm dünya erenlere, gelmeye can atıyor,

Âşığım sana Konya, düşte hayalimdesin!

 

Âşıklar şehri Konya, sen öğrettin sevdayı,

Seninle edindim ben, bu mukaddes davayı,

Mevlana'yla soludum, bu tertemiz havayı,

Âşığım sana Konya, her an leyalimdesin!

 

Selçuklu'ya başkenttin, ilim irfan öğrettin,

Tasavvuf erbabıyla, halka vicdan öğrettin,

Sohbete gelenlere, adap erkan öğrettin,

Âşığım sana Konya, düşte hayalimdesin!

 

Konevi başka güzel, Tebrizi de bir başka,

Erenler sofrası bu, katılan gelir aşka,

Zümre-i muhabbetle, giriliyor bu meşke,

Âşığım sana Konya, her an leyalimdesin!