CEHALETE MEYDAN OKUYAN LİDER!

Bir toplum ki; tamamen şirke, küfre ve cehalete bulanmış. Nereye gitseniz put, nereye ayak bassanız, Hakkı inkar ve insanlık dışı muamele ile karşılaşıyorsunuz. İçkinin su gibi aktığı, faizin, kan davasının, köleliğin revaç bulduğu bir ortam. Kız çocuklarına değer verilmediği, diri diri kumlara gömüldüğü, kadının, kızın yüz karası kabul edildiği karanlık bir toplum. Kan davasının hüküm sürdüğü ve yıllarca kan davası yüzünden savaşların devam ettiği rezilane bir durum!

Karanlıkta yol alırken birden bir ışığın yolunuzu aydınlattığını, karanlığın o anda gündüze döndüğünü, içinizin rahatladığını düşünün. Böyle bir durumda ümit var olmaz mısınız?

böyle bir karanlık toplumda Hz. Muhammed (SAV) (Ahmet) adında bir çocuk doğuyor.

İslam tarihçileri, Peygamberimiz (s.a.s.)'in doğduğu gece bir takım olağanüstü olayların meydana geldiğini naklederler. O gece İran Kisrâsı (Hükümdarı)'nın Medâyin şehrindeki sarayının 14 sütûnu yıkılmış, mecûsîlerin İran'da Istahrâbat şehrinde bin yıldan beri yanmakta olan "ateşgede"leri sönmüş, Sâve (Taberiyye) gölü yere batmış, bin yıldan beri kurumuş olan Semâve deresi'nin suları taşmış, mecûsîlerin büyük bilgini Mûdibân korkunç bir rüya görmüş, Kâbe'deki putların yüz üstü devrildikleri görülmüştü. Gerçekten O'nun doğması ile bütün dünyada hüküm sürmekte olan cehâlet ve küfür ateşi sönmüş, putperestlik yıkılmış, zulmün baskısı son bulmuştur.

Hz. Muhammed, 571 yılında Mekke'de doğmuştur. Doğmadan önce babası Abdullah'ı, doğduktan sonra ise annesi Amine'yi kaybetmiştir. Bu olayların ardından dedesi Abdulmuttalib'in himayesine girmiştir. Dedesi de vefat ettikten sonra amcası Ebu Talib ile yaşamaya başlamıştır. Küçük yaşlardan itibaren ticarete atılan Hz. Muhammed, henüz peygamber olmadan önce dürüstlüğü ve güzel ahlakı ile tanınıyordu. Bu nedenle de "El Emin" yani "en emniyetli kişi" sıfatını almıştır.

Burada şu hususu tespit etmekte fayda var; peygamber olmak hariç-ki peygamberlik, Allah'ın vergisi. Çalışmakla peygamber olunmaz- diğer ahlaki meziyetlere bizim de sahip olmamız mümkün değil mi? Mesela, "el- Emin” oluşunu biz de taşıyamaz mıyız? Güzel ahlaka sahip oluşuna sahip olamaz mıyız? Yalan söylememek, iftira etmemek, gıybet ve dedikodudan uzak kalmak, adaletli olmak, kendine yapılmasını istemediğin bir şeyi başkasına yapmamak, herkese güler yüz göstermek, veren el olmak, insanlara hizmet etmek…

Böyle olur peygamber sevgisi. "Peygambere âşığım” demek, sözle olmaz. "Emir olunduğun gibi dosdoğru ol” buyruğunun kendisini yaşlandırdığını söyleyen bir peygamber gibi dosdoğru olmak mümkün değil mi? Kur'an'ın ilkelerini eksiksiz şekilde yerine getirmek, aynı zamanda peygamberi sevmek anlamı taşımaz mı?

Peygamberim!

Âmine-i hatunun biricik evladısın,

Abdülmuttalip deden sen onun duasısın,

Abdullah'ın yavrusu özlenen sevdasısın,

Sevenlerine muştu vuslatın peygamberim!

Bir Ramazan gününün Kadir gecesi idi,

"Oku” diye seslenen sözlerin yücesiydi,

Cebrail'in ikazı kelamın hecesiydi,

Gece gündüz kalplerde hasretin peygamberim!

"Müslümanlar kardeştir” şiarına uyup da,

Muhacirle Ensarı dinen kardeş sayıp da,

Rahmani davranışı tüm dünyaya yayıp da,

Numune-i imtisal şefkatin peygamberim!

Âlemlere rahmetsin kurtuluş öncüsüsün,

Mümin kullar umutlu şefaat elçisisin,

İnsanlığa rehbersin edebin ölçüsüsün,

Karanlığa fenerdir bi'setin peygamberim!

Tek Rehberim!

Altı yüz on yılında yayıldı misk-i amber,

Cebeli Nur dağından yükseldi kutlu haber,

Orta çağın zulmeti yok oldu birer birer,