Yara izlerimizde hafızamız saklıdır. Ne zaman elimiz yara izimize dokunsa; hafızamız o izin oluştuğu âna gider, olayı yaşar hatta yaranın sızısını duyar.
Bir filmde; sevdiğine askere giderken yarasının kabuğunu hediye ediyordu delikanlı. Müthiş bir açıklama ile:
- Benden bir parça olsun istedim sende; yara unutulmaz..
6 Şubat depremi öyle bir yere açtı ki milletimizde; sadece depremin yaşandığı iller değil tüm hisseden, merhamet taşıyan yürekler yol olup, yardım olup akmak istedi kardeşlerine.
O gün de söylemiştik bugün de tekrarlıyoruz ki; insanın, sosyal kuruluşların yapacağı yardımlar bir yere kadardır. Devletin sahiplenmesi, gücü; gururdur, iftihardır, merhemdir.
Devlet dünyada eşi görülmemiş büyüklükteki bu felakette çok kısa bir zamanda dışarıda kalan vatandaşlarına evler yaptı ve olabildiğince hızla çare olmaya çalıştı.
Adıyaman'da devletin vatandaşa teslim ettiği deprem konutlarındaki asılı Türk bayraklarının; konutları teslim alan bazı kişilerce kesilip yere atılması eğer halkın birbirine kin duymasına dair bir düzmece olay değilse, devletin uzanan elini hak etmeyen bir hainliktir.
Eğer biz birbirimize derman değil de zehir olursak yaramız değil yara açanlar içimizi sızlatacak….
