Ne zaman bir masumun katlini duysak; yüreklerimiz yarım kalmışlıklara, kurulan binlerce cümleye yansa da ölümün sahibine kavuşan masumlar için saltanatlı bir gidiştir bu.
Ölüm kalanlar için ah(!) gidenler için; hele de masumane gidenler için sırlı bir geçiştir.
Polis kızı olduğumdan belki; " şehit polis”haberleri kulağımda, bağrımda ayrı bir frekans açar. Şeyda Yılmaz'ın şehit haberini gördüğümde ilk aklıma gelen;” acaba çocuğu var mı?” oldu.
Ayakta duramayan annelere, konuşacak mecali kalmayan babalara, yarı bedenleri sevdiceği ile toprağa giren eşlere dayanıyorsun da ; "benim annem melek oldu, babam gelecek” diyen evlatlara bir yanardağ olup akıyor için….
27 kez en adi suçları işleyerek adaletin karşısına çıkmış suçluyu; her defasında temizleyen devşirme kanunlarca salıverilmişkatilin yakalanması sırasındaki çöp poşeti giydirilmesi ve hayvan toplama arabasında götürülmesine yürekleri sızlayanlar; " bana dokunmayan yılan bin yaşasın” düşüncesindeki nemelazımcılardır.
Bir katil yetişirken; onun suçundan anne-babasına, paylaşımlarını gören tüm arkadaşlarına, onunla sohbet eden tüm komşu-dost -akrabalarına , eğiten öğretmenlerine ve her defasında suçundan aklayan hakimlere, sessiz kalan topluma bir pay gider .
Adalet; herkesin layık olduğu şeyi almasıdır..
Ya bir masumu ; hem de halkını ve vatanını korumak için canını hiçe sayan bir masumu şehit eden câninin layık olduğu adalet?????????.
