Soma Şehitleri Allah’a Kavuştu

Haftalık yazımı kaleme almak için bilgisayarın başına oturdum.

Her hafta olduğu gibi sizlerle duygu ve düşüncelerimi paylaşmak istedim.

Ama nafile!

Soma’da yaşanan felakette şehit olan işçilerimiz gözümün önüne geldikçe boğazıma bir    şeyler düğümlendi.

Parmaklarım ağırlaştı.

Ellerim uyuştu.

Kara vicdanlı ÖZDİL’e bile “müstehak” olduğu cevabı vermek içimden gelmedi.

Şehit eşlerinin feryatlarını hatırladıkça kanımın çekildiğini hissettim.

Yetim kalan yavruların acı ve hüzün dolu bakışları bir ok gibi saplandı yüreğime.

Şehit analarının ağıtları arşa yükseldi.

Babalar yiğitlerini toprağa,  gözyaşlarını içlerine gömdüler.

Bu acıları ben nasıl tarif edebilirdim?

Onların hissettiklerini nasıl hissedebilirdim?

Ocaklarına ve yüreklerine düşen ateşi hangi cümlelerle teselli edebilirdim?

Kelimeler yetmedi.

Vazgeçtim.

Yazamadım.

Ömürlerinin baharında girdikleri kara toprakta kuru ve basmakalıp cümlelerle şehitlerimizi rahatsız etmeye cür’et edemedim.

Bilgisayar tuşlarının siyahlığı şehitleri yutan kömürü hatırlattı.

Ürperdim.

Kulum ve acizim.

Mezarlarına çiçek bırakmadım,  mum yakmadım. Ruhlarına Fatiha okudum. 

Her aciz kul gibi kara bahtlı şehitlerimize dua ve niyaz etmekten, alemlerin rabbi olan Allah’a yine O’nun ayetiyle sığınmaktan başka yol bulamadım.

 “ Ellezine iza esabethüm musibetün, kalu inna lillahi ve ve inna ileyhi raciun; “ Onlar ki; kendilerine bir musibet isabet ettiği zaman biz muhakkak ki; Allah içiniz ( O’na ulaşmak ve teslim olmak için yaratıldık ) ve muhakkak O’na döneceğiz ( ulaşacağız ) derler” (Bakara 156)  ayetini okudum.

Tüm İslam Alemine, Milletimize, işçi camiasına başsağlığı, şehitlerimize Allah’tan rahmet ve mekan-ı cennet,  şehit ailelerine sabır ve yaralılara acil şifalar temenni ve niyaz ettim.

Kamuoyuna birlik, beraberlik ve aklı selim, yetkililere sorumluluğu üstlenme şuuru, tedbir alma ve yaraları sarma gayreti diledim.

İslam Alemine ve Milletimize böyle acılar yaşatmaması için Allah’a dua ettim.