Sermayemiz Eriyor

Bir hızlı trenin penceresinden baktığımızda nasıl da hızla geçip gidiyorsa önümüzden renkler, kayboluyorsa çizgiler ve şekiller işte ömür de öyle dönüp baktığımızda hızla geçiyor bir film şeridi misali.

Ha bugün, ha yarın başlarım derken bir de bakıyorsunuz hafta, ay, hatta yıllar geçip gitmiş. Hep ötelediğimiz işlerimiz, duygularımız bir bakmışız ki uçup gitmiş elimizden. Zamanla mı yarışıyoruz yoksa zaman mı bizimle yarışta bilmek mümkün değil.

Hızla geçen dünyada yavaşlamanın yollarını arıyoruz aslında. Kalıcı izler bırakmanın, faydalı insan olarak anılmanın yollarını bulmak istiyoruz. Ara ara da bir ruh temizliği rotasında dinlenmek ve arınmak istiyoruz.

Bir de içinde bulunmuş olduğumuz dünyada tam bir kabul görme, tasdiklenme ve en çok da karşımızdakilerden vefa bekliyoruz. İnsan olarak yaratılışımız gereği sahneye hep alkışlanmak için çıkıyoruz. Sonra da beklediğimiz alkış sesini duyamadığımızda bizi alkışlamayanları değil, sahneyi terk ediyoruz.

Sonunda tüketemediğimiz, tarihi geçmiş, bir yığın duygu ve düşünce kalıyor içimizde. Ömür bitiyor, beden yaşlanıyor, ruh çoktan ölümün peşinde dolanıyor.

Hep sevimsiz tecrübelerden ibaret olmamalı yaşam. Bir yerden başlamalı. Durmaya düşünmeye, kendi kendinde kabul görmeye karar vermeli. Sahneyi değil, gözlemek için gelip gözlemeyeni, mananın içindeki sırrı çözemeyeni, kısacası sendeki seni göremeyeni terk eylemek gerek. Vefasızlık duvarına çarptıysa yürek, rotayı kendine çevirmek gerek...

Zaman sermayesini itidalli ve bereketli kullananlardan olmamız temennisiyle..