70 Yıllık Hafıza

Bazen sitem ediyoruz "okumayan bir topluma yazıyoruz” diye. Bununla birlikte Televizyon , internet gibi iletişim araçları varken insan niçin gazete okusun ki? Öyle ya hızlı iletişim çağındayız artık. "Bir gün önce hazırlanmış, yazılmış, çizilmiş, matbaaya verilmiş sonra posta yoluyla elimize geçmiş gazete okunur mu?” diyen bir kesim varken hala neden yazıyoruz? Gazete okuma alışkanlığı olanlar iyi bilir. Matbaa kokusu hala üzerinde olan gazetenin arasına ekmek alınıp eve gelinir. Kimi kahvaltı esnasında kimi rahatına daha düşkün olanlar kahvesi yada çayıyla birlikte alır gazetesini eline önce sürmanşet ardından manşetler derken gazetenin ekonomi, spor, kültür sanat, köşe yazıları sırayla okunur. Bunlar bittiğinde ilanlardadır. Eğer birde bulmaca varsa gazete ekinde yemede yanında yat. Gazete okumak zihni açıyor haberlerini çok sık duyduk. Acaba satışların yükselmesi için mi böyle bir pazarlama tekniği bulundu? diye sorsam da gerçekten bu alanda yapılan araştırmalar neticesinde gazete okuyan insanların okudukları haber ve yazıları kolay kolay unutmadıklarını gösteriyor. Boşuna dememişler söz uçar yazı kalır diye. Her ne olursa olsun iletişim tarihinin en önemli aracı şüphesiz gazetedir. Onlarca iletişim aracına karşı hala ayakta durmaya devam ediyor. Gazete ayrıca tarihi bir hafızadır. Bu hafıza 70 yıllıksa ne birikimler vardır o hafızada. 70 yaşında olan dedem hayatı boyunca yaşadıklarını anlatırken kimi zaman celallenir, kimi zaman tebessüm eder, kimi zaman heyecanlanırdı. Dile kolay 70 yıl. Gazete manşetleri de öyle değil mi? 70 yılın heyecanını, öfkesini, sevincini, hüznünü bulabilirsiniz gazete sayfalarında. Onun için gazeteden vazgeçemiyoruz. Onun verdiği tadı diğer iletişim araçları kolay kolay veremiyor. Biz her şeye rağmen 70 yıldır yazıyoruz. Hayatı paylaşmak, hayata pozitif bakmak için sizler için yazmaya devam edeceğiz. Nice 70 yıllar Yeni Konya…