İnsanoğlunun istekleri asla bitmez. Kendini beğenmişliği de bitmez. Ancak insanoğlunun sınırsız isteklerine dur diyebilecek bir takım olaylar gelişmemiş olsaydı, fütursuz haller içinde olurdu. Zira kendini pek çok seven, pek az sevdirir.
Toplum içerisinde pek sevilmeyen insanlar, genellikle gurur ve kibirlerinden dolayı sevilmez ve dışlanırlar. Böylesi insanlar yani kendini pek çok seven insanlar, bencil insanlardır. Bunlar, başkaları tarafından sevilmezler.
Sonuçta dağ ne kadar yüksek olsa da yol üstünden geçmez mi? Evet insanın kendini sevmesi, doğal bir olaydır. Herkes, kendini beğenir ve sever. Eğer insanlar kendilerini sevmeselerdi, bunalım üzerine bunalım geçirir, hasta olurlardı.
Derler ki, insanlar bir zamanlar kendi akıllarını beğenmemişler, satmak üzere pazara çıkarmışlar. Akşama dek pazarda dolaşıp durmuşlar. Kimse başkasının aklını değil, yine kendi aklını beğenmiş; pazarda hiçbir akıl alıcı bulunamamış...
İnsanın kendini beğenmesinin bir ölçüsü olmalıdır. Başkalarının da beğenilecek, sevilecek yanları vardır. Hep "ben" diyen insan, durmadan kendini düşünen insan, bencil insandır. Bunlar, ruhsal bakımdan hasta sayılırlar.
Ya aşağılık, ya da üstünlük duygusu dediğimiz" bir anormal duyguya kaptırmışlardır kendilerini. Hep kendileri yemek, kendileri giymek, kendileri eğlenmek isterler. Başkalarının da yeme, giyme, eğlenme yaşama hakları olduğunu unuturlar.
Sadece kendimizi düşünmeyelim, kendimizi o kadar çok sevmek yerine kendimize, insan oluşumuza saygı duyalım. Gerçek sevgi, başkalarıyla paylaşılan sevgidir. Düz ovada tepecik kendini dağ sanıyorsa, buna herkes güler. Ne kadar komik bir duruma düştüğünün bile farkına varamaz. Çünkü kibir, gözleri kör eder.
Bir gün eş dost, Nasrettin Hocanın oğlunun da bulunduğu bir mecliste çocuğun hazır cevap oluşunu ve zekâsını denemek için: “Patlıcan nedir küçük, bize söyle bakalım!” Demişler. Hocanın oğlu hiç düşünmeden:
— Onu bilemeyecek ne var. Gözü açılmadık sığırcık yavrusudur. Cevabını vermiş. Hoca oğlunun bu cevabından büyük bir gurur duymuş ve eş-dostuna dönerek: ”Vallahi ben öğretmedim. Oğlan kendisi sorunuzun cevabını zihninden buldu”, demiş. Alakayı siz düşünün artık!
Onur ve haysiyet, insanın kişiliğiyle ilgili değerlerdir. Gururla ilgisi yoktur. Gururlu insanlar aynı zamanda kibirli olurlar. Kibirli insanları kim sever ki? Gurur, ikili ve toplumsal ilişkilerde birde inatlaşmayı doğurur. Benlik duygusu, aşılmaz bir kale gibi nefsinin istekleri ön plana çıkarır
Selam ve dua ile…
